“Het doet iets met je, om je hond op het filmdoek te zien verschijnen”, glundert Katia. “Het resultaat zag er sprookjesachtig uit, magisch zelfs, maar tegelijk gedraagt Stella zich op de beelden ook heel naturel. Een groot contrast met hoe het er in werkelijkheid aan toe ging op de set, want praktische beslommeringen maakten dat we dit keer heel inventief moesten zijn.”

 

 

Setlife, maar dan anders 

Stella is niet aan haar proefstuk toe. Ze acteerde al vaker voor CastingTails en kaapte in het verleden enkele mooie rollen weg. Maar deze opdracht was anders, vertelt Katia: “Stella moest in de vacht kruipen van een echte assistentiehond. We trainden wekenlang om haar allerlei hulphandelingen aan te leren. Zo moest ze in de film o.a. een actrice onder een dekentje stoppen, een lade openen en een kartonnen pillendoosje apporteren. Voor die laatste opdracht verstopte ik een doekje met wildgeur in het doosje. Tijdens haar jachttraining heeft Stella geleerd om spullen met die geur netjes op te halen, terug te brengen en af te geven. Piece of cake!”

Perfect voorbereid – voor de rol maar ook omdat het duo bekend is met het gegeven ‘setlife’ – bolden Katia en Stella niet veel later naar Mechelen. “Toen we bij het opgegeven adres aankwamen, kreeg ik het warm en koud tegelijk. Normaal zie je al van ver dat er ergens gefilmd wordt, maar nu was er geen enkel teken van leven te bespeuren. Zou ik me vergist hebben?”

 

 

Nee hoor, één telefoontje later kwam trainster Femke de voordeur openen om het duo met de lift mee te nemen naar een bijzonder kleine, maar gezellige filmlocatie.

“Het ging er allemaal heel familiair aan toe. Het productielokaal was de flat van de regisseur, de catering gebeurde in zijn keuken en de set was aan de overkant van de gang, in de flat van Stella’s bejaarde tegenspeelster. Een kleine, hypergemotiveerde crew verwelkomde ons met veel goesting, maar ook met veel vragen. Want werken met een hond, daar krijgt elke filmmaker toch wat klamme handjes van.”

 

 

Creatieve hondentraining

En terecht, want de uitdagingen bij dit project waren niet van de poes. Niet de onalledaagse opdrachten die Stella moest uitvoeren zorgden voor kopzorgen, want die had ze perfect onder de knie.

Katia: “In het script stonden ook heel wat ‘normale’ zaken waar we eigenlijk niet op geoefend hadden. Door een raam kijken, bijvoorbeeld. Dat hebben we al eerder gedaan, dan gaat Femke of ik naar buiten en trekken we daar Stella’s aandacht. Maar de studio van de actrice was op de eerste verdieping en er was geen balkon. Bovendien waren de ramen afgeplakt met zwarte doeken om een nachtelijk gevoel te creëren. Begin er maar eens aan!”

 

 

Daar kwam Stella’s geurdoekje weer goed van pas. “Dat verstopten we tussen de gordijnen en door op het juiste moment haar commando uit te spreken, kregen we dan toch het gewenste resultaat. Gelukkig was het een stomme film (nvdr. zonder geluid opgenomen), zodat we Stella konden ondersteunen met aanwijzingen. Dat was hier écht nodig, want natuurlijk wilde de ambitieuze regisseur alle moeilijke dingen in één take filmen. Het doosje ophalen, op iemands schoot leggen, naar het raam lopen en de voorpoten op de vensterbank neerplanten. Bloed, zweet en tranen heeft het ons gekost, maar als ik dan nu het resultaat zie: wauw!”

 

 

Teamwork makes the dream work

Omdat Katia en Stella ervaren Tailers zijn met massa’s setervaring, was afgesproken dat ze hulp van trainster Femke zouden krijgen bij de opstart. “Maar die eerste draaidag was enorm overweldigend. De crew was ontzettend vriendelijk en we werden in de watten gelegd als sterren, maar ze beseften niet helemaal dat hun wensen aan het onmogelijke grensden. Een hond ‘naar buiten laten kijken’ voor een zwart doek? Zonder vooraf te oefenen? Ga er maar eens aan staan! En de tegenshots werden buiten gemaakt, voor een namaak-raam opgesteld in een garage. Er was echt geen beginnen aan om dat in mijn eentje klaar te spelen, dus kreeg ik meer begeleiding dan voorzien.”

 

 

“Hoe goed je ook geoefend hebt, een draaidag verloopt nooit zoals je het je vooraf voorstelt. We hebben dus voor hete vuren gestaan, maar gelukkig kan je op Stella altijd rekenen. Ik geef toe dat ik me in het begin heb afgevraagd waar ik in godsnaam aan begonnen was, maar samen hebben we alle issues stap voor stap aangepakt. Soms moesten we de verwachtingen van de crew een beetje bijstellen, maar dankzij onze creativiteit konden ze bijna alles inblikken zoals het op hun shotlist stond. Gaandeweg groeide ons vertrouwen en achteraf kijk ik met bijzonder veel warmte terug op dit avontuur. Net zoals de rest van het team hadden we één gezamenlijk doel voor ogen: een prachtige kortfilm vol ontroering inblikken. En ik kan met veel trots zeggen dat ons dat echt is gelukt.”